Arjan Lubach had een item over guilty pleasures. Iets wat je mooi of goed vindt, maar liever geheim houdt, omdat het voor je gevoel ook iets is om voor te schamen. De term wordt vaak verkeerd gebruikt, was zijn betoog. Bij zaken die helemaal niet gênant, gedateerd of op een andere manier ‘fout’ zijn. Zoals een muzieksmaak waarvoor je zonder schaamte uit kunt komen.

Wel of niet

ABBA wordt bijvoorbeeld vaak genoemd als guilty pleasure, wat gezien de muzikale kwaliteit helemaal niet van toepassing is. Je kunt er wel of niet van houden, natuurlijk. Maar je bent niet schuldig aan wansmaak als je ABBA mooi vindt. Het is kitsch misschien, maar wel geniaal gemaakte kitsch. 

Kijk, als je als volwassen man naar K3 luistert (en meezingt en -danst), zou ik de gordijnen eerst dichtdoen. Alle reden om je te schamen is wat mij betreft ook als je, om eens een man en een paard te noemen, Nickelback erg goed vindt. Of Kane. Spice Girls, Jeroen van der Boom, Kensington, Shawn Mendes (enkele voorbeelden): brrr. Persoonlijk word ik verder nogal lacherig van bepaalde, bloedserieus bedoelde, zeer zwaar aangezette metal. En door de huidige hype van Hollandse volkszangers met kreupele teksten op een gammele beat dreig ik nu en dan het vertrouwen in mijn land(genoten) te verliezen.

Totaal talentloos

Er is en wordt veel liefde- en zielloze muziek uitgebracht. Gemakzuchtige ook. Totaal talentloze. Dat snijdt door mijn ziel en mijn trommelvlies, want ik neem muziek zeer serieus. Tegelijkertijd denk ik: niet iedereen doet dat. Laat ze. Laat ze hun eigen gang maar gaan.

Ik dwaal af. Voor mijn muzikale ‘schuldbekentenis’ gaan we terug naar Zweden. En laat ik maar meteen de schaamte van mij afwerpen: ik ben dol op de composities van Per Gessle, vooral bekend van Roxette. Nummers die zich als oorwurm in mijn brein nestelen. Het heeft te maken met mijn grote liefde voor ‘het perfecte popliedje’. Perfect is in dit geval natuurlijk geen objectief oordeel en nogmaals: ook de vorm is een kwestie van smaak. Maar waar Obelix levenslang bovenmenselijke krachten overhield aan een val als kind in een ketel met toverdrank, heb ik het vermoeden dat kleine Per in een ketel met muzikaliteit is gevallen.

Perfect popliedje

Ik onderbouw met vijf luistertips. Albums die tot mijn favorieten behoren, met tussen haakjes de liedjes die een gooi doen naar het stempel ‘perfect popliedje’: Pearls of Passion (Surrender), Joyride (Things Will Never Be The Same), Tourism (Come Back Before You Leave), Have a Nice Day (Beautiful Things) en (ok, dit is misschien wel een guilty pleasure) Small Town Talk (Far Too Close).

Nog even over ABBA. Niks mis mee. Lekker hard draaien. Vooral Knowing Me, Knowing You. En The Winner Takes It All natuurlijk. Zeker geen nummers om je voor te schamen. Hard draaien met de ramen open. En dan dansen!